«Καλημέρα θλίψη», Φρανσουάζ Σαγκάν

Είναι μια καλή επιλογή για έναν αρχάριο αναγνώστη. Λίγες σελίδες, απλή πλοκή, ελαφριά μηνύματα (ίσως και ανύπαρκτα). Και ένα εξαιρετικό παράδειγμα μυθιστορήματος για όσους θέλουν να διαβάσουν αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Παρόλο που είναι η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της Σαγκάν, δεν υπάρχουν επαναλήψεις, γεγονός αξιοθαύμαστο για πρώτο λογοτεχνικό εγχείρημα.

Ωστόσο, δεν είναι το μυθιστόρημα που θα ξαναδιάβαζα. Πρέπει, από την μία, να ληφθεί υπόψιν ότι τα ερεθίσματα σε κάθε εποχή είναι διαφορετικά και παλιότερα ήταν πιο περιορισμένα (Γράφτηκε το 1954). Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι η 19χρονη Σαγκάν ήταν έτοιμη να εκτεθεί καλλιτεχνικά και να εκθέσει απόψεις για μια ηρωίδα, η οποία έχω την αίσθηση ότι ήταν εν μέρη η απεικόνιση του χαρακτήρα της ίδιας της συγγραφέως. Από την άλλη, παρουσιάζει μια βαθιά συναισθηματική σχέση της ηρωιδας με τον πατέρα της, την οποία όμως δεν δικαιολογεί επαρκώς. Δεν υπάρχει ουσιαστική ειλικρίνεια μεταξύ τους, παρά μια σχέση εξάρτησης, η οποία παρουσιάζεται σαν αγάπη. Ο φόβος της ηρωίδας, με την οποία δεν μπόρεσα να ταυτιστώ, είναι η αιτία του δράματος στο τέλος.

Η περίληψη μιλά για ένα ¨αιματηρό δράμα¨. Πρέπει να παραδεχτώ πως αγάπησα το τέλος, μόνο και μόνο επειδή αναγνωρίζεται το πώς πίσω από ένα σκληρό πρόσωπο μπορεί να κρύβεται ένας άνθρωπος με θάλασσες συναισθήματος. Η πρωταγωνίστρια που μιλά σε πρώτο πρόσωπο δίνει την θέση της στο θύμα του οποίου ο χαρακτήρας φωτίζεται με προβολείς δικαίωσης, ακόμα κι αν το ίδιο το θύμα δεν είναι σε θέση να το μάθει. Το τέλος δικαιολογεί τον τίτλο.