Σχετικά με την φράση για το τί έχουν περισσότερη ανάγκη τα παιδιά, παιχνίδι ή μελέτη, θα πρέπει πρώτα να αναλύσουμε την λέξη “ανάγκη”. Υπάρχουν βιολογικές, κοινωνικές, συναισθηματικές, ψυχικές και άλλες ανάγκες που έχει ένας άνθρωπος από την παιδική του ηλικία, οι οποίες συνδέονται είτε με το παιχνίδι είτε με την μελέτη.

Το να ορίσει ένας ενήλικας, δηλαδή ο γονιός, ο δάσκαλος, ή ο νομοθέτης που θα θέσει εκπαιδευτικούς νόμους, εάν το παιχνίδι ή η μελέτη είναι πιο σημαντική για το παιδί, είναι κάτι που θα κάνει με γνώμονα το ερώτημα ποιά θα ήθελε να είναι η μελλοντική κατάληξη του παιδιού όταν θα γίνει ενήλικας. Από την μεριά του γονιού, το να φέρει ένας άνθρωπος έναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο, είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που ενδεχομένως πάρει στην ζωή του. Πρόκειται να μεγαλώσει και να αναθρέψει έναν άλλον άνθρωπο, που δεν γνωρίζει και πρόκειται να γνωρίσει την πορεία, διότι παίζει ρόλο και ο γενετικός κώδικας, και ο γονιός αυτός πρέπει να μάθει αυτόν τον άνθρωπο να επιβιώνει σε μία μελλοντική κοινωνία, την οποία δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα έχει διαμορφωθεί. Από την μεριά του εκπαιδευτικού, το σχολείο θα πρέπει να λειτουργεί σαν φίλτρο, το οποίο θα διδάσκει τις αξίες που θα πρέπει να έχουν οι μελλοντικοί πολίτες ώστε να είναι ώφελος για την κοινωνία. Αυτό, το σχολείο μπορεί να το κάνει, εν μέρη, μέσω κοινωνικών δραστηριοτήτων, όπως το παιχνίδι, γιατί εκεί το παιδί συναναστρέφεται και με άλλα άτομα της ηλικίας του και μαθαίνει να συμπεριφέρεται, να μοιράζεται και να αλληλεπιδρά. Αυτή την αλληλεπίδραση, η μελέτη δεν την προσφέρει.

Για την κοινωνία σαν σύνολο, θα πρέπει να είναι σημαντική η ικανότητα των πολιτών να ανταλλάσσουν ιδέες, απόψεις και να επικοινωνούν μεταξύ τους, σεβόμενοι την διαφορετικότητα. Ειδικά οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που τίνουν ολοένα και περισσότερο να γίνονται πολυπολιτισμικές, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα είναι αναγκαίος και κάτι που μπορεί να διδαχτεί μέσω του παιχνιδιού και όχι της θεωρείας που προσφέρει η μελέτη. Επίσης, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, γεγονός που σημαίνει ότι έχει ανάγκη την αλληλεπίδραση για να καλύψει τις κοινωνικές και συναισθηματικές του ανάγκες, να ανακαλύψει τον χαρακτήρα του, να δεθεί συναισθηματικά και να εκτιμήσει αξίες όπως η φιλία και η οικογένεια. Ωστόσο, αυτές οι αξίες μπορούν να διδαχτούν μόνο με παιχνίδια τα οποία είναι ομαδικά. Έτσι, το παιδί μαθαίνει να συνεργάζεται, να σέβεται κανόνες, να μην αδικεί, να είναι μέλος μιας ομάδας. Υπάρχουν και άλλου είδους παιχνίδια τα οποία είναι ατομικά και είναι κυρίως ηλεκτρονικά.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή τα παιχνίδια οθόνης, πέρα από τις βλάβες στην υγεία των παιδιών, ειδικά σε μάτια και εγκέφαλο, μεταδίδουν κατά κύριο λόγο λάθος πρότυπα. Χρησιμοποιούνται όπλα και βίαια αντικείμενα, τα οποία διδάσκουν την βία, τον πόλεμο και την επίθεση. Τα παιδιά εξοικειώνονται με το να βλέπουν έναν νεκρό άνθρωπο, με το να κυνηγάνε αντιπάλους και με το να γίνονται επιθετικοί για να επιβιώσουν. Εν ολίγοις, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, κάνουν το παιδί παθητικό δέκτη σε μία εικόνα και όχι ενεργητικό σκεπτόμενο άτομο σε μία ιδέα. Προβάλλουν το ζωώδες ένστικτο της επιβίωσης, της νίκης και του σκεπτικού ότι η ζωή μου είναι ο θάνατος του άλλου. Όχι μόνο ειναι ατομικά και δεν διδάσκεται η συνεργασία αλλά αντίθετα τα πρότυπα που μεταδίδονται είναι επικίνδυνα για την κοινωνία. Εν αντιθέσι με την μελέτη, το παιδί μαθαίνει να σκέφτεται, διευρύνει τους γνωστικούς του ορίζοντες, κι επίσης, μαθαίνει να πειθαρχεί.

Η μελλοντική κοινωνία θα πρέπει να στοχεύει σε μορφωμένους πολίτες, οι οποίοι θα έχουν ευρεία γνώση πάνω σε πολλούς διαφορετικούς κλάδους και με διευρυμένους ορίζοντες.  Η κοινωνία μπορεί να το πετύχει αυτό προσφέροντας μια παιδεία, που θα προὓποθέτει κάποιες ώρες μελέτης και έρευνας για τους μαθητές. Επίσης, η μελέτη προσφέρει πολλές δεξιότητες τις οποίες θα χρειαστούν τα παιδιά σαν μελλοντικοί εργαζόμενοι. Το να είναι πειθαρχημένοι και υπεύθυνοι με τις υποχρεώσεις τους. Το να μην μεταδίδουν ευθύνες σε άλλους, αλλά να φέρουν εις πέρας μόνα τους την δική τους δουλειά. Το να αγαπάνε την γνώση και την μάθηση… Με το διάβασμα, το παιδί μαθαίνει να γίνεται μέτοχος σε μια ενεργητική σκέψη και όχι παθητικός ακροατής εικόνων και προτύπων, χωρίς να τα έχει εξετάσει κάποιος με κρίση. Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι από την κοινωνική και την πνευματική πλευρά, η μελέτη είναι απαραίτητη για ένα παιδί και η καθημερινότητα ενός μαθητή μπορεί να συνδυαστεί με τα ομαδικά παιχνίδια τα οποία έχουν την ικανότητα να διδάσκουν κάποιες αρχές συνεργασίας στα παιδιά, κάτι που τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν μπορούν να προσφέρουν.

Από την πλευρά τους πολλά παιδιά ,ωστόσο, διαμαρτύρωνται για τις πολλές ώρες μελέτης και για την έλλειψη χρόνου στην καθημερινότητά τους. Με την είσοδο της τεχνολογίας στην σύγχρονη ζωή, είναι ελάχιστα τα παιδιά τα οποία θα αφιέρωναν χρόνο για να παίξουν ένα ομαδικό παιχνίδι. Η συντριπτική πλειοψηφία επιλέγει τον ηλεκτρονικό τρόπο χαλάρωσης, ακριβώς επειδή είναι πιο παθητικός και δεν προὓποθέτει κατανάλωση ενέργειας, σκέψης και προβληματισμού. Δεδομένου ότι το παιχνίδι για ένα σημερινό παίδι είναι συνυφασμένο με την οθόνη, καλό θα ήταν η εκπαίδευση και οι γονείς να θέλουν την προώθηση της πολύωρης μελέτης για το παιδί και μελλοντικό πολίτη αντί της σπατάλης χρόνου για την δημιουργία αρνητικών προτύπων. Ενδεχομένως, η πίεση της μαθητικής ζωής να κάνει τα παιδιά να έχουν μεγαλύτερη ψυχική ανάγκη για χαλάρωση αλλά αυτή η ανάγκη είναι στιγμιαία και ίσως να σχετίζεται με την αντιδραστική φύση που παρουσιάζουν μερικές ηλικίες. Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, τα πρότυπα που θα έχει δημιουργήσει η οθόνη θα έχουν βλαβερή επίδραση στον χαρακτήρα του ατόμου, ενώ η μελέτη έχει την ικανότητα να καλλιεργεί δεξιότητες που θα είναι ώφελος για το άτομο και την κοινωνία.