Το ρομαντικό μυθιστόρημα “Παντοτινά δική σου” της κυρίας Αντζελας Πιτλιγγερ μου κράτησε ευχάριστη συντροφιά την περίοδο της καραντίνας. Αξίζει να το διαβάσουν όσοι είναι λάτρεις του ρομαντικού, αλλά ακόμη κι όσοι δεν είναι, καθώς αποτελεί κλασικό παράδειγμα του είδους. Η συγγραφέας έχει διαλέξει
τον παρελθοντικό χρόνο για την αφήγησή της, χωρίς να χάνεται η ένταση στις σκηνές που χρειάζεται. Τα κεφάλαια έχουν χωριστεί με τρόπο που δεν κουράζει την ανάγνωση.

Σημαντικό κριτήριο για την πλειοψηφία των αναγνωστών• ο αναγνώστης στο τέλος δικαιώνεται, ειδικά μετά από μία σκηνή έντονης δράσης στα τελευταία κεφάλαια.

Οι τελευταίες σελίδες φέρνουν δάκρυα συγκίνησης και αξίζει το λογοτεχνικό ταξίδι μόνο γι’αυτές.

Βλέπουμε τον Τζουλιάνο να εξελίσσεται σαν χαραντήρας. Τον εξελίσσει η Ηλιάνα ίσως και άθελά της. Απ’την άλλη, βλέπουμε μία γυναίκα, η οποία κυριεύεται από τον έρωτα έχοντας ένα παρελθόν με άσχημες εμπειρίες. Δεν θα πω περισσότερα για το βιβλίο, γιατί θέλω να αφήσω τους μέλλοντες αναγνώστες να ταξιδέψουν όπως ταξίδεψα κι εγώ μέσα από τον λόγο, που ζωντανεύει τις εικόνες και απελευθερώνει τα συναισθήματα.

Ενα ερώτημα, όμως, που γεννιέται είναι το εξής: Οι γυναίκες είναι οπτικές ή εγκεφαλικές; Μπορεί μια γυναίκα να ερωτευτεί σε σημείο να γίνει έρμαιο και συναισθηματικά εξαρτημένη, βασιζόμενη μόνο σ’αυτό που βλέπει, χωρίς να υπάρχει καμία εγκεφαλική επικοινωνία με το άλλο άτομο; Λένε πώς οι άντρες βλέπουν, αλλά οι γυναίκες ακούνε. Ποιός συμφωνεί;