«Δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι αν δεν φας όλο σου το φαΐ». Δεν είμαστε λίγοι όσοι έχουμε ακούσει αυτή την φράση από το στόμα της μαμάς μας. Μόνο που εγώ την έχω ακούσει από πολλά στόματα. Του παππού, της γιαγιάς και πολλών άλλων.
Ίσως να έβλεπαν κάτι που εγώ δεν έβλεπα και το οποίο να ήθελε διόρθωση. Ήμουν άχαρη έφηβη. Δεν αντιλέγω…Αν ήμουν αρσενικό, δεν θα με είχα στην λίστα μου. Αδύνατη, με πρόβλημα τριχοφυίας, άγριο βλέμμα, σπάνια χαρακτηριστικά και για παρηγοριά τα λόγια της Σοφία Λόρεν, όταν εξιστορούσε ότι σαν έφηβη την φώναζαν οδοντογλιφίδα αλλά μετά έγινε σύμβολο του σεξ. Έλεγα μέσα μου ¨Αιμιλιάννα υπομονή, θα έρθει η ώρα να αλλάξεις κι εσύ¨. Περίμενα μια αλλαγή ως δια μαγείας. Υπολόγιζα πως γύρω στα 18 θα ερχόταν. Οι περισσότεροι περιμένουν να γίνουν 18, να πάρουν αμάξι, να πάνε διακοπές. Εγώ περίμενα να δω στα βλέμματα των γύρω μου, έναν θαυμασμό και βασικά να με βλέπουν όπως εγώ φανταζόμουν τον εαυτό μου να είναι, κι όχι όπως όντως ήταν.
Τα άκρα των χεριών μου έφταναν πιο κάτω από την μέση των μηρών. Οι υπόλοιποι νόμιζαν ότι έγερνα λόγω της σχολικής τσάντας αλλά στην ουσία δεν ήταν αυτό. Και χωρίς τσάντα το ίδιο βηματισμό και στήσιμο είχα. Σαν να μου έχει πέσει κάτι στο πάτωμα κι εγώ καρφώνω το βλέμμα μου με κατεβασμένο κεφάλι για να το εντοπίσω. Τα βήματά μου ήταν βαριά. Σαν να πατάω σταφύλια για να βγάλω τον μούστο. Τα σχόλια των γύρω μου μ’ έκαναν να το προσέξω. Ίσως ο εγκέφαλος του ανθρώπου να στέλνει σήματα για το πως να εκφράσει τον εσωτερικό του κόσμο μέσω του “body language”. Ακόμα κι αν το ίδιο το άτομο συνειδητά δεν παραδέχεται κάτι, το υποσυνείδητο ξέρει τί κάνει. Μέσω των κινήσεών μου τα μαρτυρούσα όλα στους γύρω μου, αλλά όχι σε μένα.
Ο ορισμός της ομορφιάς είχε αποτυπωθεί στον εγκέφαλό μου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία θα αποκτούσα μόνο αν έτρωγα. Είναι, όμως, η ομορφιά τόσο τυποποιημένη; Θυμάμαι μια μέρα στο σχολείο, στο μάθημα των καλλιτεχνικών, η καθηγήτρια μάς είχε παρουσιάσει ένα μικρό αφιέρωμα για τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο. Γνωστό και ως Ελ Γκρέκο. Οι φιγούρες των πορτραίτων του είχαν μια δόση υπερβολής για τα εφηβικά μου μάτια. Ήταν όλοι οι απεικονιζόμενοι ψηλόλιγνοι με μακρυά δάκτυλα και μεγάλα μάτια. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλα τα πρόσωπα απέπνεαν μια ηρεμία, και ίσως μια ελαφριά κόπωση.
Τελειώνοντας το σχολείο, η εκπαίδευση συνέχιζε να με βασανίζει αλλά ακόμα περισσότερο με βασάνιζαν οι κρίσεις πανικού, που πάθαινα όταν έμπαινα στο αμφιθέατρο για μάθημα. Αν δεν έχω φάει αρκετά, και μου πέσει η πίεση και λιποθυμίσω; Τί ρεζιλίκι! Ποιός θα με σηκώσει; Πού θα με πάει; Από την ντροπή δεν θα ξαναμπώ για μάθημα! Όλες αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν για χρόνια.
Προς το τέλος της εκπαίδευσης, ανακάλυψα με έναν περίεργο τρόπο ότι έχω ένα γονίδιο που ανήκει στην οικογένεια Μάρφαν. Δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται και ξεκίνησα να το ανακαλύπτω.
Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, καθώς δεν ήθελα να θυσιάσω τον αθλητισμό και την έντονη ζωή. Μετά από κάποιες εξετάσεις ωστόσο κατέληξα να βγω κλαμμένη από το ιατρείο του καρδιολόγου, ο οποίος μου ανακοίνωσε με μεγάλη ευκρίνεια, ότι πρέπει να εγκαταλείψω το άθλημα, για το οποίο επρόκειτο να διαγωνιστώ σε εθνικό επίπεδο ένα μήνα μετά.
Μετά το πρώτο σοκ, άρχισα να το ξαναψάχνω. Τότε ξαναεμφανίστηκε ο Ελ Γρέκο στην ζωή μου. Ανακάλυψα ότι τα πορτραίτα του τα είχε εμπνευστεί από το δικό μου γονίδιο, το οποίο είχε κι εκείνος. Κι όχι μόνο! Ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τουτανχαμόν, ο Παγκανίνι κι άλλοι.
Παρά την ήπια σχεδόν κατάθλιψη που υπέστη, ένα καλό ήταν ότι δεν χρειαζόταν πια να προσπαθώ να τρώω εξαιτίας της φοβίας που μου είχαν μεταδώσει, ότι εάν δεν φάω θα λιποθυμήσω. Παρόλο το ψυχολογικό καταράκωμα, ήρθε μια στιγμή που σκέφτηκα ότι ίσως αυτό που ήθελα να είμαι, όλα τα προηγούμενα χρόνια, εν τέλη η ίδια μου η φύση, μου το προσέφερε χωρίς να το ζητήσω. Το ότι εγώ δεν ήθελα να φάω παρόλο που οι γύρω μου έστω κι από αγάπη μου μετέδιδαν τύψεις και φοβίες, εάν δεν το έκανα, ίσως να ήταν αυτό που πραγματικά έπρεπε να κάνω. Τα ίδια μου τα γονίδια, η ίδια μου η κατασκευή πρόσταξε να μην με πιέζω να φάω, να μην αγχώνομαι για επουσιώδη θέματα, να μην φοβάμαι.
Ακόμα περισσότερο, σκέφτηκα ότι το πρότυπο ομορφιάς που μου είχαν μεταδώσει για να με πείσουν να τρώω, δεν είναι απαραίτητα αυτό που έπρεπε να υιοθετήσω. Ο ίδιος μου ο εαυτός μέσω των γονιδίων μου, μου εξήγησε τί πρέπει να είμαι και πώς. Ίσως η πραγματική ομορφιά που ψάχνουμε όλοι σαν έφηβοι, είναι στην ουσία η έλλειψη του φόβου στο να αποδεχτούμε τον εαυτό μας γι’αυτό που είμαστε κι όχι γι’αυτό που φοβόμαστε ότι ποτέ δεν θα γίνουμε.
Emilianna's Thoughts 
Leave a Reply